انتقال حرارت

بیشتر روغن های انتقال گرما،روغن های پارافینی می باشند که شاخص گرانروی بالایی دارند . با توجه به خاصیت رسانایی و ظرفیت گرمایی ویژه خوب این روغن ها ، می توان از آن ها در سیستم هایی که دارای نرخ انتقال گرمای بالایی هستند استفاده کرد.روغن های نفتنیک دارای برخی ویژگی های مفید در دماهای پایین می باشند ولی پایداری گرمایی این روغن ها به خوبی روغن های پارافینیک نبوده و خاصیت گرانروی – دمای روغن های نفتنیک از روغن های پارافینیک بدتر است. پایداری در برابر اکسید شدن روغن های انتقال گرما بر روی مدت زمان کارکرد آن ها موثر است.به علت استفاده از این روغن ها در یک سیستم بسته و عدم تماس پیوسته با هوا ، عوامل ایجاد اکسیداسیون در این روغن ها چندان شدید نیست. با وجود پایداری بسیار خوب روغن انتقال گرما در برابر کهنگی ، تنش های دمایی بیش از حد می تواند منجر به ایجاد کهنگی و تخریب روغن شود.وجود زنگ آهن یا ذرات مسی در لوله ها نیز فرآیند تخریب و کهنگی را افزایش می دهد.